Rudi en zijn vriendje, twee noorderburen, vrije studenten op pensioengerechtigde leeftijd, leken zich vorig jaar te hebben vastgebeten in dit raadselachtig tafereel op het meer dan 900 jaar oude tapijt van Bayeux. Ik zeg pensioengerechtigd, maar ik durf haast zeggen dat ze dat al zijn, want er leven geen andere zotten die voor hun plezier zoveel tijd spenderen aan dergelijke materie. Telkens weer hadden Rudi en zijn vriend wel een nieuwe manier uitgedokterd om de proffen en de rest van de klas mee te sleuren in een nieuw rondje hypotheses formuleren rond de scène van Aelfgyva. Ze leken er een sport van te maken de gekste te bedenken en ze slaagden er ook nog in om ons, domme Belgen, het te doen geloven, behalve ik dan.

Dit jaar is Rudi alleen. Zijn vriendje moet beseft hebben dat er leukere dingen te doen zijn op je laatste levensdagen. Het verstand komt met de jaren zeggen ze, maar bij Rudi zal het verstand hem wellicht inhalen. Hopeloos eigenlijk.Hij is beduidend stiller geworden sinds hij zijn compagnon kwijt is. Vorige les kon de Nederlander toch nog eens zijn hartje luchten over zijn natte droom toen we nog eens de blokstof van het vorige jaar in gecompresseerde vorm te slikken kregen. Rudi kon het toen niet laten de je-dient-geslagen-te-worden-om-iets-lang-te-onthouden-theorie te lanceren. Daarin stelde hij dat iemand moet geslagen worden om iets te onthouden want je herinnert makkelijk iets als het geassocieerd wordt met pijn.

Bij zijn volgende idiote theorie klop ik hem, zodat hij onthoudt dat hij onze kostbare studententijd niet moet vergallen met zijn idiote hersenspinsels.