:: Mercatore ::: Bont

Fluffy, de 7 jaar oude, overvoedde maltezerhond rolde gisteren angstig over de natte voetpadstenen van de Gentse Veldstraat. Half snuffelend van paal over bank naar vuilnisbak, waggelde de viervoeter zich met ware doodsverachtigen een weg door de shoppende mensenzee, in de hoop niet onder sport- of winterschoenen vertrappeld te worden.

Aan de andere kant van de leiband liep een vrouw die de pensioengerechtigde leeftijd reeds ruimschoots had overschreden. Ze had twee maanden geleden een permanent van geblondeerde krullen laten zetten en dezelfde haarsnit, maar dan iets minder krullend stond ondertussen op drie milimeter korte, grijze stekkertjes. Twee waarschijnlijk peperdure oorringen rustten net niet op haar schouders. De ene moet kennelijk zwaarder geweest zijn dan de andere want ze droeg haar hoofd wat schuintjes. Aan haar handen droeg ze zwartlederen handschoentjes en haar voeten zaten geklemd veel te smalle schoentjes met naaldhakken die haar manier van wandelen verre van ten goede kwamen. De rest van haar lichaam was verstopt in een zwartbruine verzameling van nertsenpelsen. Een wilde schatting doet me vermoeden dat er ten minste 50 nertsjes het leven hebben gelaten om de vrouw in haar (wellicht naar haar eigen mening) prachtige bontmantel te laten paraderen in de Gentse binnenstad.
Ik sloeg haar manier van doen gade vanop veilige afstand en maakte bij mezelf de volgende bedenking: je kunt een even "prachtige" bontjas maken met de pelsen van veel minder maltezerhondjes zoals haar Fluffy. Mijn idee zou haar waarschijnlijk doen huiveren en levenslang nachtmerries krijgen. Toch vraag ik me af of die vrouw zich wel bewust is van het feit dat ze enerzijds mede verantwoordelijk is voor de "moord" op 50 beestjes omwille van haar eerzucht, en anderzijds ook voor het systematisch terroriseren van de lever van haar troetelbeestje door het vol te proppen met hondensnoepjes, chocolaatjes en ander lekkers omdat ze haar diertje "dolgraag" ziet. Kortom: harteloos 50 nertsen doden maar 1 diertje doodverwennen, kan de tegenstelling groter?
Op die momenten, waarop ik madammen met een bontjas zie paraderen, zou ik graag een spuitbuis met onuitwisbare, rode verf bij me hebben, om een groot rood kruisvaarderskruis op die mensen hun rug te tekenen. Doch ik ben realistisch genoeg om te weten dat dit een onbegonnen kruistocht zou zijn.
Ik wisselde deze laatste gedachte onlangs uit met een vriend van me op de bus richting huis, net luid genoeg opdat de helft van de opzittenden het zou horen. Een kwartet bontdraagsters keek ons verontwaardigd aan, een man glimlachte breed, wij lachten luid.