:: Mercatore ::: Rijksarchief

Een dagje archieven in Brussel is niet bepaald een van de leukste bezigheden uit mijn studentenleven. Laat staan dat twee opeenvolgende dagen dat zijn. Ware het niet dat mijn leven er zowat van afhing, ik stak het boeltje in de fik. Ik raak er gefrustreed door.
Vandaag was weer zo'n dag waarop kilo's oud papier door mijn vingers gleden terwijl mijn ogen haastig diagonaal de documenten enkele seconden screenden op bruikbaarheid, bijna even selectief als Mengele destijds. Veelbelovende beschrijvingen in toegangen, die in slagorde en gelijk uniform schouder aan schouder in rekken staan te wachten om het de argeloze vorsers lastig te maken, geven je eerst heel veel hoop op een miraculeuze ontdekking of een vondst van levensbelang. Niets blijkt na een half uurtje minder waar. Een kilo of twee mottig papier met dansende lettertjes van allerlei pluimage later, zakt de werklust pijlsnel, synchroon met de oogleden, naar een historisch dieptepunt. Turnoefeningen en een stukje kuieren naar een drankautomaat zijn dan meest aangewezen.
Al even mottig zijn 90% van de mensen die daar hun boterham komen verdienen. Naast de twee computers die dienen om franstalig of nederlandstalig aanvragen te doen, is men zo slim geweest om er ook nog een derde naast te zetten met... internetverbinding. "Joepi!!", zegt deze groene jongen dan aanvankelijk, beseffende er geen extra bomen hoeven te sneuvelen die zouden nodig zijn om de nummers van "verondersteld bruikbare" archieftoegangen op af te printen om die dan mee te nemen naar dat tehuis voor overjaarste documenten. Het sprookje was snel voorbij.
De jonge gast die verondersteld wordt de documenten naar de leeszaal te brengen, spendeert ongeveer driekwart van zijn tijd surfen door op sites als eBay, Lycos.fr , Footbel en andere zooi van bedenkelijke aard. Hij lijkt er zich bitter weinig van aan te trekken dat er op die eigenste momenten een menig archiefbezoeker doelloos voor zich uit moet staren en zo menig moment moet zien te overbruggen. Daarenboven moet je 's morgens zeker een half uurtje wachten voor je kunt beginnen, over de middag worden geduren één uur geen archiefstukken uitgehaald, en tegen het officiële sluitingsuur zit de 'bewaker' al op zijn trein richting wie-weet-waar.
Ik bespaar u de rest van mijn frustraties over dat instituut. Ik beschouw het maar als een noodzakelijk kwaad, een hindernis op weg naar de titel van "Licentiaat in de Geschiedenis optie Nieuwe Tijd".
Slaapwel!